Galerie Hoge Bomen 2016 - Belgium
Hugo BRUTIN ( aica )
Rémi Bourquin, who was born in Paris in 1961, seems to us, at least at first glance, to be a visual artist who could, also in Dutch, be defined as an animal artist. But then, an animal artist with a particular character and a personal radiance, very often touching or intriguing.
When we take a closer look, we soon notice that he translates and represents much more than an artist who paints, albeit in a splendid way, animals. The animal artists impose a strict discipline on themselves that nevertheless allows them to express their personal vision and their plastic mastery to leave their mark in an often subtle and visual way on what turns out to be a seemingly unshakable theme.
The world that Rémi Bourquin creates translates a strange silence, a tender poetry in which very often a butterfly hovers or has landed. You only need to look closely at a few paintings depicting a tiger, a jaguar or a polar bear to realize that this butterfly is part of the canvas in itself, in an intense and fundamental way, of the pictorial data that is an oil on canvas.
This butterfly is by far not only a pictorial contrast, having the inherent power of the base image, but also a seemingly spontaneous extension of what expresses a strange serenity. Like everything that is represented in Remi Bourquin's paintings, this butterfly is image and signifier, an aesthetic union of what is recognizable and insightful reflection.
It catches the viewer's gaze and is in a way the point that represents the harmony of the canvas, which complements and elevates it in a plastic / pictorial way.
It is an ornament that has become indispensable in or on what can be considered a monument. That is, the embodiment of silence and power at the same time. The evidence of an aerodynamic body wrapped in a dress of refinement, spots that are adornments. Also surprisingly uniform in the case of a sleepy polar bear. The artist's canvases are just as much stances as witnesses. Just as much a spiritualized suggestion as a perfect illustration of an intriguing presence which suggests something that cannot be grasped or circumscribed at the outset.
The artist has long watched, drawn and painted animals in the Vincennes Zoo, initially animals in cages, behind bars that eventually disappeared from his canvases. Thus his characters have increasingly become icons without concrete anecdotal references who have taken possession of a reality that is both existing and suggested. They are actually beyond reality because they are much more than impressively represented presences. It may sound strange, but they reflect ample the artist, his thoughts and memories, his state of mind and his nostalgia which is not sad.
Many of his paintings are images of rest, of appeasement that involve a strange threat. Beings located in an aseptic and ethereal environment including subtle references to classical architecture.
The sleepy life which can suddenly become violence and obvious aggression, forms a sort of contrast with the architectural ambience which highlights the "unheimlich" and ineffable aspect of the feline and where discreetly, as one continues at looking, some ephemeral precariousness slips into the foreground. Scraps of civilization stand beside quiet predators resting.
Like the butterfly, they (these scraps) are a fleeting symbol. In such a way that the viewer instinctively and unwittingly realizes that the whole scene is much more loaded with signifiers than it seemed before. In this context, it would be a mistake to circumscribe Rémi Bourquin's visual language as hyperrealist.
His paintings are brilliantly and eloquently painted but clearly exceed the almost photographically accurate characteristic of a hyperrealistic approach. The strength and the strange attraction of his paintings lie in the ineffable of a sense or a sensitivity subcutaneous.
His current canvases are mainly painted from photos. It being understood that these are basic photographic data modeled by the artist, which is completely different from the way hyperrealists work. The details of the painting are not initially planned or fixed and arise from the application of various layers of oil paint.
Thus the artist paints his own reality more than the one he sees or has seen. The result has to be true and in accordance with reality. This does not prevent some nostalgia from entering or being able to enter it. This is shown in the attitude of the "peaceful animal" who illustrates the nostalgia for another world and which establishes a more intense connection with the tranquility that radiates from the animal than with a so-called sadness. In the artist's mind, the tigers, jaguars and polar bears that he paints and thus recreates, evoke more their landscape than if he painted this landscape as an additional anecdote.
We have already said that he projects himself in the expression of his characters and in the colors that he uses. Thus the works presented here by Rémi Bourquin are not only a model of technical mastery and marvelous shortcuts, but also the colorful and graceful realization of an inner emotion and of a sensitive spirituality.
Mr. Bourquin,
I tried to explain and justify my great admiration for your paintings which betray not only superior technical mastery, but also and above all a remarkable spiritual and aesthetic approach to which one cannot remain indifferent. You have certainly heard that I have spoken of hyperrealists and animalists. Don't worry. It was to explain that you are neither the other one and that you go beyond these notions thanks to your way of entering the subject and of projecting your feelings and your nostalgia in these admirable beings that are the tigers, jaguars, polar bears, ermine, rabbit, giraffe and butterflies, among others.
Hugo Brutin 2016 (a.i.c.a.)
Galerie Hoge Bomen 2016 - België
Hugo BRUTIN
Rémi Bourquin, die in 1961 in Parijs werd geboren,is naar ons gevoel, althans op het eerste gezicht, een beeldend kunstenaar die men ook in het Nederlands, makkelijkheidshalve als een animalier zou kunnen omschrijvenmaar dan wel een met een eigen karakter en een bijzondere en vaak vertederende of intrigerende uitstraling.
Bij nader toezien wordt het meteen duidelijk dat hij veel meer vertolkt en betekent dan een kunstenaar die zij het op schitterende wijze dieren schildert. Animaliers leggen zichzelf een strikte discipline op die hen echter wel toelaat om hun persoonlijke visie en hun plastische meesterschap uit te drukken om zo op een veelal subtiele en visuele wijze hun stempel te drukken op wat een ogenschijnlijk onwrikbaar thema lijkt te zijn.
De wereld die Rémi Bourquin creëert vertolkt een bevreemdende stilte, een tengere poëzie waarin vrij vaak een vlinder fladdert of is neergestreken.
Het volstaat heel even met aandacht enkele taferelen te bekijken waarin een tijger, een jaguar of een witte beer staan afgebeeld om te beseffen dat die vlinder intens en fundamenteel deel uitmaakt van het schilderij op zich, van het picturale gegeven dat een olie op doek is.
Die vlinder is immers lang niet alleen beeldend contrast met de intrinsieke kracht van het basisbeeld, maar evenzeer een ogenschijnlijk spontaan verlengstuk van wat een bevreemdende sereniteit uitbeeldt. Zoals alles wat in de doeken van Rémi Bourquin staat weergegeven, is ook die vlinder beeld en betekenis, een esthetisch samengaan van herkenbaarheid en diepzinnige reflectie.
Hij vangt de blik op van de kijker en is in enige mate het punt dat de harmonie van het doek uitmaakt, vervolledigt en op plastische wijze opdrijft.
Hij is een onmisbaar geworden ornament in of op wat als een monument kan worden aanzien namelijk de belichaming van stilte en van kracht tegelijk, het vanzelfsprekende van een gestroomlijnd lichaam gehuld in een pels van raffinement, van vlekken die tooisels zijn, van verbazingwekkende uniformiteit in het geval van een sluimerende witte beer. De doeken van de kunstenaar zijn evenzeer statements als zij getuigen zijn, evenzeer vergeestelijkte suggestie als de perfecte illustratie van een intrigerende aanwezigheid die iets laat vermoeden dat niet meteen duidelijk gevat en omschreven kan worden.
De kunstenaar heeft destijds langdurig in de Zoo van Vincennes dieren gadegeslagen, getekend en geschilderd, aanvankelijk dieren in een kooi achter tralies die gaandeweg uit zijn doeken verdwenen zijn. Zo werden zijn personages in groeiende mate iconen zonder concrete anekdotische verwijzingen die bezit hebben genomen van een evenzeer bestaande als gesuggereerde realiteit.
Zij overstijgen in feite die realiteit omdat zij meer zijn dan alleen maar op indrukwekkende wijze weergegeven aanwezigheden. Het mag vreemd klinken, maar zij zijn in ruime mate de reflectie van de kunstenaar, van zijn gedachten en zijn herinneringen, van zijn gemoedsgesteltenis en zijn nostalgie die geen droefheid is.
Veel van zijn doeken zijn beelden van rust die een bevreemdende dreiging insluiten, van wezens in een aseptische en etherische omgeving met subtiele referenties aan klassieke architectuur.
Het sluimerende leven, dat plots geweld kan worden en vanzelfsprekende agressie, contrasteert in enige mate met de architecturale omgeving die het unheimliche, het onwezenlijke van een serene katachtige nog beklemtoont en waarin discreet enige vergankelijkheid op de voorgrond treedt naarmate men blijft kijken.
Brokstukken van beschaving tronen naast rustige en rustende roofdieren.
Net zoals de vlinder zijn zij een vluchtig symbool zodat de kijker instinctief en zonder het echt te willen ervaart hoe het gehele tafereel meer met betekenissen is geladen dan aanvankelijk blijkt of is gebleken.
In die optiek zou het dan ook verkeerd zijn de beeldtaal van Rémi Bourquin als hyperrealistisch te omschrijven.
Zijn taferelen zijn weliswaar op schitterende en welsprekende wijze geschilderd, maar overstijgen in ruime mate het koele en bijna fotografisch nauwgezette van een hyperrealistische benadering. De kracht en de bevreemdende aantrekkingskracht van zijn doeken schuilt in het nagenoeg onzegbare van een onderhuidse betekenis of sensibiliteit.
Zijn huidige doeken zijn veelal geschilderd naar foto’s met dien verstande dat het fotografische basisgegeven door de kunstenaar gemodelleerd wordt, wat helemaal verschilt van de manier van werken van de hyperrealisten. De details van het tafereel zijn aanvankelijk niet voorzien of vastgelegd en groeien vanuit het aanbrengen van diverse lagen olieverf.
Zo schildert de kunstenaar meer zijn eigen realiteit dan deze die hij ziet of heeft gezien. Het resultaat moet echter waarachtig en waarheidsgetrouw blijven. Dat belet niet dat er in het tafereel nostalgie aanwezig is of kan zijn. Dat mag blijken uit de houding van het ‘peaceful animal’ dat de nostalgie van een andere wereld weergeeft en die nauwer verband houdt met de rust die het dier uitstraalt dan met een vermeend verdriet. In de geest van de kunstenaar evoceren de tijgers, jaguars en witte beren die hij schildert en aldus opnieuw creëert meer hun landschap dan indien hij dat landschap zou schilderen als een bijkomende anekdote.
We zeiden al eerder dat hij zichzelf projecteert in de expressie van zijn personages en in de gebruikte kleuren. Zo is het hier aanwezige oeuvre van Rémi Bourquin niet alleen een toonbeeld van technische meesterschap en van onder meer wonderbaarlijke raccourcis maar ook de kleurige en sierlijke veruitwendiging van een innerlijke emotie en een fijngevoelige spiritualiteit.
Monsieur Bourquin,
J’ai tenté d’expliquer et de justifier ma grande admiration devant vos
toiles qui trahissent non seulement une maîtrise technique supérieure
mais aussi et surtout une approche spirituelle et esthétique remarquable devant laquelle on ne saurait rester insensible.
Vous avez certes entendu que j’ai parlé d’hyperréalistes et d’animaliers.
N’ayez aucune crainte. C’était pour expliquer que vous n’êtes ni l’un ni l’autre et que vous dépassez ces notions grâce à votre manière d’entrer dans le sujet et de projeter vos sentiments et votre nostalgie
dans ces êtres admirables que sont les tigres, les jaguars, les ours polaires, l’hermine, le lapin et les papillons, notamment.